SEKCJE SPORTOWE
Kolarstwo dla niepełnosprawnych wzrokowo to jedna z nowszych dyscyplin sportowych. Wyścigi kolarzy tandemowych w Europie zaczęto organizować dopiero w latach 80-tych ubiegłego wieku. Pierwsze zawody międzynarodowe odbyły się w 1984 r. a w roku 1988 r. na paraolimpiadzie w Seulu. Natomiast wyścigi na torze trafiły dopiero do programu amerykańskiej paraolimpiady w atlancie w 1996 roku, po dokonani u technicznych udoskonaleń sprzętu. Prekursorem polskiego kolarstwa tandemowego jest Ryszard Kożuch z poznania. Pierwsze Mistrzostwa Polski zostały rozegrane w 1997 r. w Bielinach k. Kielc. W wyścigach uczestniczą zawodnicy w różnym wieku. Zawody organizowane są na terenach nizinnych i górskich. Mogą to być wyścigi wieloetapowe. Etapy mogą polegać na wyścigach indywidualnych na czas, mogą być kryteria uliczne i wyścigi ze startu wspólnego. Kolarstwo tandemowe składa się z dwóch dyscyplin – kolarstwa torowego i kolarstwa szosowego.
Strzelectwo laserowe i pneumatyczne są jednymi z najmłodszych dyscyplin sportowych uprawianych przez niewidomych i słabowidzących, zarówno w naszym kraju jak i na świecie. Zawodnicy startujący w zawodach w przeciwieństwie do pełnosprawnych posługują się słuchem, a nie wzrokiem. Jako pierwsze zaistniało strzelectwo laserowe, w którym komputer podłączony do tarczy przetwarzał wiązkę lasera na dźwięk. Obecnie jednak to strzelectwo pneumatyczne zaczyna odgrywać największą rolę.
Bowling (ang. ten-pin bowling) – rodzaj gry w kręgle. Jest to najpopularniejsza odmiana gry w kręgle. Została stworzona w oparciu o kręgle klasyczne. W odmianie tej występuje dziesięć kręgli ustawionych w trójkąt. Tory są podobne do tych w kręglach klasycznych, ale gra się bilami większymi, które mają otwory na palce. Wrzuca się po 10 kręgli. W bowling grają również niewidomi. Gra ta różni się nieco od tej, w którą grają osoby widzące. Stosuje się specjalne prowadnice, przy pomocy których można wyznaczyć cel i posłać kulę we właściwym kierunku. Jeżeli uda się potoczyć ją równolegle, kula strąci kręgle.
W warcaby zwykłe i w stu polowe grają Niewidomi. Zasady gry w obydwa rodzaje warcabów są podobne, z tym że zwykłe rozgrywane są na planszy 64 polowej, a stu-polowe na stu polowej. W pierwszych gracze mają po 12 bierek, w drugich po 20. Plansze mają czarne pola podwyższone o kilka milimetrów w stosunku do białych i otwory w środku pól, w które wstawia się bończyki bierek. Zapobiega to przypadkowemu ich przesuwaniu. Gra toczy się tylko na czarnych polach – bierki i damki posuwają się po przekątnych. Zasady gry dla osób niewidomych i osób widzących w obydwa rodzaje warcabów są takie same. Dodać należy, że warcaby stu polowe nazywane są też warcabami polskimi, a ostatnio – międzynarodowymi.
Gra w szachy z niewidomych w szachy różni się od gry osób widzących tylko nieistotnymi drobiazgami technicznymi. Drobiazgi te umożliwiają grę niewidomym, ale nie wpływają na jej Czarne figury i pionki mają bardziej ostre zakończenia niż białe. Za obowiązek wykonania ruchu uznaje się wyjęcie figury lub pionka z otworu, a nie dotknięcie. Zawodnik musi informować słownie przeciwników o wykonanym ruchu, podając oznaczenie pola, z którego dokonał ruchu i numeru pola, na które przestawił figurę lub pionek. Przy rozgrywkach obowiązują dodatkowe przepisy ustalone w charakter. Używana jest specjalna szachownica, której pola czarne są wyższe o kilka milimetrów od białych. Na środku każdego pola znajduje się otwór. W otwory te wkłada się bloczki figur i pionków. kodeksie szachowym, które jednak nie naruszają zasad tej gry.
Przy grze w brydża niewidomych obowiązują takie same zasady, jak w przypadku widzących graczy. Są tylko drobne różnice techniczne. Rozgrywki trwają po 10 minut, a nie po sześć. Do gry używa się kart brajlowskich. Licytacja niczym się nie różni, natomiast zawodnicy mówią, jaką kartę kładą na stole i to wszystko.
Nordic Walking – forma rekreacji polegająca na marszach ze specjalnymi kijami. Wymyślony został w Finlandii w latach 20. XX wieku, jako całoroczny trening dla narciarzy biegowych. W porównaniu do zwyczajnego marszu, nordic walking angażuje stosowanie siły do kijków z obu stron. Z tego powodu osoby go uprawiające angażują więcej partii mięśni, chociaż mniej intensywnie. Mięśnie (m.in. klatki piersiowej, tricepsy, bicepsy, ramion i brzucha) są również inaczej stymulowane niż w zwykłym marszu. To prowadzi do większego ich wzmocnienia niż przy zwyczajnym chodzeniu czy joggingu. Szczególnie: rozwija się siła i wytrzymałość ramion, łatwość wchodzenia na wzgórza, spala się więcej kalorii niż przy normalnym chodzeniu, zwiększa się stabilność przy chodzeniu z kijkami, redukuje nacisk na piszczele, kolana, biodra i plecy, co daje korzyści dla osób ze słabszymi stawami i nie dość silnymi mięśniami, odciążone są stawy, co jest szczególnie ważne dla osób starszych.